Autor: admin

?Krwawa niedziela?

            W dniu 22 stycznia 1905 r. w Sankt Petersburgu doszło do demonstracji przed Pałacem Zimowym. Stutysięczny tłum pod przewodnictwem agenta Ochrany, popa Georgija Gapona domagał się zaprzestania wojny z Japonią (1904-1905) i poprawy warunków ekonomicznych  i socjalnych. Demonstrujący liczyli, że złożą petycję carowi Mikołajowi II, jednak zamiast cara protestujących przywitały salwy piechoty i szarża kawalerii, w wyniku czego zginęło ponad 200 osób, a 800 zostało rannych. Wieści o krwawym stłumieniu demonstracji szybko obiegła cały kraj i następnego dnia część kraju objęta była strajkami.

  Czytaj dalej „Rewolucja 1905 w Łodzi”

Łódzcy przemysłowcy zapisali się w historii naszego miasta dzięki swoim pałacom i ogromny fabrykom jakie przetrwały do naszych czasów. Jak jednak wyglądało życie przeciętnego robotnika pracującego w fabryce owych przemysłowców? Jak byli traktowani przez pracodawcę?

?Rozwój? z r. 1898 ? pracujących u siebie za własnych niewolników… Stosunek między majstrem, a robotnikiem (majster był w fabryce wszechwładnym panem) staje się coraz trudniejszy, nienawiść ta przybiera coraz szersze granice, zdenerwowanie wzrasta i kiedy następuje wybuch, fabrykant bez ceremonii, nie wnikając w przyczyny, wyrzuca ludzi”. A czyż można dziwić się zdenerwowaniu robotnika? Życie jego z każdym rokiem staje się coraz trudniejsze: ?Z powodu zastosowania z dniem 13 czerwca zeszłego roku (tj. 1897) przepisów o skróceniu dnia roboczego, niektóre z fabryk zniosły śniadania i podwieczorki w fabrykach, na które dawniej przeznaczone były przerwy półgodzinne, a nawet w kilku z tych fabryk znieśli odpoczynek obiadowy, zmuszając robotników do spożywania posiłku dorywkowo podczas funkcjonowania war?sztatów”, pomimo że ?odpoczynki w fabrykach są prze?widziane przepisami inspekcji fabrycznej” ? czytamy w ?Rozwoju”, który przytacza w tym samym okresie fakt, malujący dobrze stosunek fabrykanta do pracowników. Oto ?jeden z najtłuściejszych fabrykantów nie pozwolił praktykantom swoim brać lekcji rysunków (w szkole wieczorowej), motywując odmowę zdaniem, że im rzemieślnik głupszy, tym lepszy”.

Czytaj dalej „Robotnicy łódzcy na przełomie XIX i XX w.”

Łódź początku XX wieku była niezwykle prężnie rozwijającym się ośrodkiem przemysłu włókienniczego. Jej dogodne położenie oraz rozwijająca się infrastruktura przemysłowa powodowała gwałtowny napływ ludności szukającej pracy. Jednocześnie bardzo niskie zarobki i brak zabezpieczeń socjalnych powodowały liczne protesty społeczeństwa, aż po rok 1906, w którym to wybuchł strajk generalny, i ?lokaut łódzki?.1

Czytaj dalej „Lokaut łódzki i anarchizm 1905-1908”

Rysunki herbów miejskich z czasów przedrozbiorowych, w tym Łodzi, znane są prawie wyłącznie z pieczęci. Odcisk najstarszej pieczęci łódzkiej został zachowany jedynie na dokumencie z 1535 roku. Zużycie jej, grafika oraz wprowadzenie nowej w niedługim czasie , świadczy o tym, że była używana od dawna. Można przypuszczać iż od połowy XV wieku.

Czytaj dalej „Herby i pieczęcie miasta Łodzi”

W latach 1827 ? 1840 życia kulturalno towarzyskiego w Łodzi nie było. Wytężona praca z jednej, krystalizowanie się napływowej inteligencji z drugiej strony, zróżnicowanej ponadto kastowością, uposażeniem, narodowością nie sprzyjało temu. Było to życie kolonistów , zamkniętych w czterech ścianach rodziny i domowego ogniska.

Życie polskie nurtowały później walka z najeźdźcą i tragedia bytu narodowego. Życie Niemców oparte było na scalaniu własnej kolonii w jedność i zdobywaniu majątku. Żydzi wreszcie poza domem i własną gminą niczym się nie interesowali. Dlatego Łódź nie miała nigdy szczęścia do żadnych zdobyczy kulturalnych i jałowa była w życiu towarzyskim. Nie było tu ani teatru, ani biblioteki, ani pomników. Także w dziedzinie upiększania miasta nic się nie działo. Gdy w 1960 roku prezydent miasta Traeger polecił obsadzić drzewkami ulicę Dziką, ( później Mikołajewską, a obecnie Sienkiewicza ) , już po tygodniu wszystkie sadzonki były połamane i wycięte.

Czytaj dalej „Życie towarzyskie”