Ruda Pabianicka do 1834 r.
Specyfika ukształtowania terenu na obszarze późniejszej Rudy Pabianickiej oraz obecność lasów i niewielkich rzek sprawiły, że ludzkie osadnictwo na tym miejscu sięga 4 tysięcy lat p.n.e. Są na to dowody w postaci wykopalisk – obszar w widłach Neru, Olechówki oraz końcowego biegu Jasienia obfituje w znaleziska z epoki późnego brązu, będące pozostałościami po kulturze łużyckiej. W 1931 roku odkryto też cmentarzysko pochodzące z wczesnej epoki żelaza
Na podstawie analizy znalezionych przedmiotów ustalono, że lud zamieszkujący te tereny był osiadłą wspólnotą rodową, zajmował się rybołówstwem, rolnictwem oraz hodowlą bydła. Dowiedziono również, że ze wszystkich terenów dzisiejszej Łodzi, obszar Rudy Pabianickiej zasiedlono najwcześniej. Brak jest, niestety, opisów znalezisk archeologicznych datowanych od ok. 650 roku p.n.e do wczesnego średniowiecza. Dopiero w ostatnich latach podczas budowy C.H. „Port Łódź” oraz prac wodno-kanalizacyjnych natrafiono na przedmioty z okresu kultury pomorskiej z ok. roku 300 p.n.e., oraz zbadano cmentarz z czasów kultury przeworskiej z przełomu III i IV wieku n.e.
W XI wieku tereny dzisiejszej Rudy nazywane były Kasztelanią Chropską. W 1086 roku Judyta, żona Władysława Hermana przekazała kasztelanię biskupowi krakowskiemu. Ziemia obfitowała tutaj w złoża rud darniowych, dlatego szybko powstała osada hutnicza, gdzie wydobytą rudę przetapiano w tzw. kuźnicach, a z uzyskanego surowca wykonywano m.in. lemiesze do pługów. Czytaj dalej „Historia Rudy Pabianickiej”